Tembellik ve dua

Uzun zamandır blog yazmadığımın farkındayım. En son Özlem'in konuya parmak basmasıyla buna değinmek istedim. Aklımda biriken konular olmasına rağmen yazamamamın nedeni ise hiç anlamadığım konular olan muhasebe ve finansın derinliklerine gömülmüş olmam. Geri kalan zamanı da internette muhabbet ederek ve iş başvuruları yaparak geçiriyorum.

Blog konusunda yaptığım tembellik, kitap içinde söz konusu malesef.Bir yerde takıldım ve ordan çıkmamı sağlayacak olan ilham gelmediğinden üç satır yazıp beş satır silerek kendime eziyet ediyorum. Ne blogu ne kitabı yazamamanın vizdan azabı dışında bir de bir türlü sonunu göremediğim ödevlerin gerilimi bu yaşımda bana fazla geliyor sanırım.

Londra'da havalar çok soğuk değil, İstanbul'un karlı olduğunu düşünürsek ılık bile sayılabilir ama sebebini çözemediğim bir uyuşukluk var üstümde. İstanbul'da her sabah 6 da kalkan ben saat 9da sürünerek uyanıyorum. Taş filan taşıma durumum da yok ama nedense gözlerim açılmıyor. Geceleri de kurulmuş gibi 12 de yatıyorum oysa.

Merak edilen diğer bir konu ise aşk hayatım. Aslında bunca koşuşturmanın arasında aşk hayatı diye birşey oluşturmuş falan değilim. Blog, kitap ve ödevi aynı anda yapamazken bunu nası becereceğim bilmiyorum ya neyse. Yine de burda beni motive eden sevgili arkadaşlarım sağolsunlar hintli ya da bagladeşli olmayan birini ancak işe başladıktan sonra bulabileceğimi söylüyor. Dolayısı ile öncelikli odak noktasını iş bulmak olarak belirledim.

Ekonomik anlamda Londra'da çalışmadan yaşamak için lotoyu tutturmuş olmak gerekiyor. Hazıra dağ dayanmayacağı gerçeğini göz önüne alırsak topluca "Funda en kısa zamanda başvurduğu işe kabul edilsin" dua seansına başlamalıyız.Bu yazıyı okuyan herkesin katılımını bekliyorum :)

Beni burda en çok mutlu eden şey: herkesin benim 22lik sınıf arkadaşlarımla aynı yaşta olduğumu sanması ve daha da güzeli küçük Hindistan'ı aratmayan sınıfımda Rus güzellik kraliçesi edasıyla salınıyor olmam. Yani siz düşünün sınıfın halini!